Στον Άγιο Σεραφείμ άρεσε να παρομοιάζη την ανθρώπινη ζωή με ένα κερί.
Ένα πλήθος από κεριά έκαιγαν μέσα στο κελλί του μπροστά στις εικόνες. Όσο περισσότεροι έρχονταν- και οι επισκέπτες όλο και αυξάνονταν χρόνο με τον χρόνο-τόσο περισσότερα κεριά του έφερναν.
Η ζωή μας έλεγε ο στάρετς, μπορεί να συγκριθεί με μια λαμπάδα
καμωμένη από κερί με φυτίλι, που καίει με μια φλόγα που εμείς ανάψαμε.
Το κερί είναι η πίστη μας, το φυτίλι η ελπίδα μας, και η φλόγα η αγάπη
που ενώνει την πίστη μαζί με την αγάπη , όπως το κερί και το φυτίλι
καίνε μαζί με αποτέλεσμα τη φωτιά.
Ένα κερί κακής ποιότητας βγάζει όταν το ανάβης και όταν το σβήνης μια άσχημη μυρωδιά. Όμοια είναι και η ζωή ενός αμαρτωλού.
Κοιτώντας ένα κερί-κυρίως μέσα στην εκκλησία- σκεπτόμαστε πάντα την αρχή ,
το ξετύλιγμα της ζωής μας και το τέλος της: όπως λειώνει ένα αναμμένο
μπροστά στο πρόσωπο του Θεού, έτσι και κάθε στιγμή, λιγοστεύει η ζωή μας
πλησιάζοντας προς το τέρμα της.
Αυτή η σκέψη θα μάς βοηθήση να μη διασπώμεθα στην εκκλησία, να
προσευχώμαστε με περισσότερη θέρμη και να κάνουμε το παν για να μοιάσει η
ζωή μας με μια λαμπάδα από αγνό κερί , που καίγεται και σβήνει χωρίς
άσχημη μυρωδιά.
Πηγή: Από τον βίο του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ της Ελένης Γκοραϊνωφ. Εκδ.: Τήνος σελ 118αντιγραφή από εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου